กรณีการเดินทางไปศรีลังกา

จู่ๆ รถไฟก็หยุดกะทันหันเราคิดว่าเราอยู่ที่สถานี แต่เมื่อเรามองไปด้านหนึ่งของรถไฟ เราเห็นว่าอีกด้านหนึ่งของรถไฟเป็นบ้านของชาวบ้านในท้องถิ่น ไม่มีสถานีหรือชานชาลาใดๆ ผู้โดยสารกระโดดลงจากรถไฟ รถไฟและเดินตรงข้ามกำแพงเล็กๆสุดท้ายก็กลับบ้าน ตกใจอยู่พักนึง แล้วก็มีครั้งที่สอง สาม ตามมาอีก เพราะไม่มีใครสังเกตเลย สุดท้ายเราก็ชินกับจังหวะนั้น จำได้แต่คนใต้รถไฟหลายคน โบกมือให้เราจากบ้านของพวกเขา ในขณะนั้น ความสุขที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเกิดขึ้นเอง ดังนั้น ชั่วพริบตา แรงกระตุ้น ซึ่งก็คือฉันอยากจะมอบของขวัญที่น่าจดจำแก่ผู้อยู่อาศัยเหล่านี้ เป็นความทรงจำของประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยมของฉันเอง , แต่ก็เป็นเซอร์ไพรส์เล็กๆ น้อยๆ สำหรับครอบครัวของพวกเขาด้วยแต่เมื่อถึงสถานีรถไฟ เราได้กลับสู่ความเป็นจริง